Dieter Kalka

Bezbrzeżne lasy

Pochodzę z puszcz, z bezbrzeżnych mateczników,

gdzie Ÿródła życia bijš, stšd,

z tych łšk fiołkowych i z chmielników,

mój pocišg mknie jak oszczep wprost

do serca miasta, w stal i kamień.

Hamulców zgrzyt, jak po szkle.

Gołębie dwa, co z belki srajš,

gruchaniem pozdrawiajš mnie.

Wy w górze tam, wysoko ponad ziemiš

o ptasioskrzydli, polećcie na zwiad,

powiedzcie mi, gdzie œpiewanie ceniš.

Na stercie liœci mogę w lecie spać.

Na zimę się wprowadzam do pałaców

KWV, gdzie telefon mam.

Ceruję białš kamizelkę

na wzór narodowych barw.

Furda mi już zebrania i terminy,

na tobie leżę, choć to jasny dzień

Pajšczku, Żmijo, Oso, Pszczoło, Miła!

Od mineralnej szwedzkiej huczy łeb.

Lecz pałka wcišż nad moim wisi uchem,

z mojego drzewa władze chcš mieć pień,

i ktoœ mnie œledzi, kiedy robię kupę,

poœladki swe zaciskam mocno więc.

Chętnie bym się w szeregi pierwsze wmieszał

wœród towarzyszy z landu siadł, co dziœ

też w partiach się i w zwišzkach lubiš zrzeszać,

lecz nie rozumiem wcale mowy ich.

Banknoty więc w handlowym domu liczę

I jak atutem w skacie nimi gram

do ekspedientki (ma nogi niebotyczne,

przez chwilę w niebie widzę siebie sam).

Po nocach krzyk puszczyków słychać

z dzwonnicy, tak on swojsko brzmi,

jak stukot kopyt, granie cykad,

dostaję gęsiej skórki w mig,

jak nic z powrotem mógłbym wiać,

zbłškane dziecko, tam gdzie dom

i wiem, że szczęœcie mam,

że te lasy we mnie sš.

przeł. Bohdan Zadura